Nieuwsblad van het Noorden 16-07-1966
„Zuurdiek, mien dörpke”, n bouk om aandachteg te lezen en nait ainmoal
Bie de oetgeverij SASLAN ien Stad (Zuderdaip 38) is dit veurzummer n bouk verschenen, doar aal n bult mensen op ientaikend haren, omdat ze veurof aal wel wizzen, dat ‘t wat gouds worren zol. Dat kwam, omdat „MEESTER” VAN WEERDEN, dij vrouger ien Zuurdiek stoan het as bovenmeester, zo’n deur en deur betrouwboare en deskundege kerel is, dij de toustand ien de Marnestreek van de leste goie honnerd joar, zo degelk noapluusd het, en dij d’r mit kennis van zoaken over schrieven kon.
HET IS n STUDIE worren, doar elk en ain wat aan het, dij waiten wil, hou of ‘t er ien dij zogenoamde „goie olie tied” ien ons lutje boerenlougkes heerging, hou of de economische en socioale toustanden doudestieds wazzen, kortom, hou of ‘t Marnevolk van hoog tot leeg mit n kanner leefde ien n tied, dij zo hail aans was as onzend.
Allerhande bronnen het „Meester” doarbie aanboord en omdat e zulf n echte Zuurdiekster worren was, kon e dit bouk nait allain mit zien heller verstand, moar ook van zien volle gemoud oet op schrift stellen.
Dat e dat ien ZUVER GRUNNENS dee, strekt hom tot eer, omdat doardeur de lokoale kleur veul meer tot zien recht komt.
Studies ien ons streektoal bennen slim betuun en doarom bennen wie hier wies mit!
‘t Gevoar van zukswat as dit te beschrieven as oer-Grunneger is, dat ie mensen en toustanden te mooi ofschilleren. „Romantiseren” hait dat ien ‘t Hollands, moar doar dut Meester nait aan mit. Hai blift deur ‘t haile bouk hen OBJECTIEF, ‘t Ken hom niks schelen wel of wat e veur het, HAI DAINT DE WOARHAID en doarom het dizze studie ook weerde veur de waitenschopsmensen, benoam veur de sociologen, de historici, de economen en de theologen.
LEERZOAM
WIE AS belangstellende lezers en benoam de olleren onner ons, dij dit stuk soamenleven nog veur n dail mitmoakt hemmen, verwonnerd ons aal over de feiten en toustanden van doudestieds en lezen dizze studie as n roman, bekieken dizze historischrealistische film as n leerzoam brok verleden tied. Wie verwonnern ons over de LEEFBOARHAID van n benauwd dörpswereldje van vrouger, over aanveerde aarmoud en kortzichteghaid, moar toch ook om de gezoameleke wil om doar onner oet te komen.
Dat is veur mie de grote weerde van dizze studie: de feiten laigen dr nait om, mensen bennen zo as ze bennen, moar ondanks ale tegenstellens willen ze bie n kanner blievn.
Gain twijspaalk, zo as nou, as gevolg van n roemere levensopvatten, dij gain grenzen meer kent, moar n aanveerden van onnerschaid, van conflicten, dij per slöt mensen dichter bie n kanner brengen, as ze zulf besevven.
“JOEN DÖRPKE”
DIT IS n bouk om aandachteg te lezen, nait ainmoal, zo as n roman, moar ieder bod weer, omdat dit stuk verleden ons ‘t pad wist noar de toukomst.
Biezundere weerde het „ZUURDIEK, MIEN DöRPKE“, deur biedroagen van boer Geuchien Zielmoa: Zien schets „Ons dorpke” en ‘t klassieke veurdrachtsstuk “’n Oavend op Daipswaal” oet zien bundel „Ommelander schetsen”.
‘t Waark van baide schrievers vult kanner hail goud aan. Allain dat van ZIELMOA is meer BELEVENIS as DOKUMENTOATIE, meer mit schrieversschop overgoten en — meer mit humor deurkruud.
Doardeur lieken zien stukken op eerste gezicht leesboarder as dat van „Meester“, moar Zielmao zien spelling is n apaarte en zien toal is nait meer van destied.
Toch vörmen baaide schrievers dudelk n twij-ainhaid, aal leeft er den ook moar ain meer van. WAARK AS DIT HOLT ZIEN WEERDE VEUR AALTIED. Nait allenneg om zien ienholt, zien betrouwboare gegevens van n bepoalde streek ien n bepoad tiedsbestek, nog verdubbelt deur olle foto’s en koarten, moar ook het menselk begrip veur toustandeen, zoas der ook elders ien ons gewest ien dij tied wazzen.
„Mien dörpke” zal ook joen dörpke west hemmen kennen en dat moakt dit boek ook wied boeten Marnestreek leesboar.
Meester Van Weerden het aal ais n moal de culturele pries van ons pervinzie kregen, moar aans haar e dij mit dizze studie wis verdaind.
Drukker het goud waark leverd en oetgeverij het mit dizze oflevern van ‘t Nedersaksisch Instituut ‘n verantwoarde doad doan.
JAN BOER